Warszawska Szkoła Reklamy

• Cytuj

Post autor: seize » 11 gru (sob) 2004, 19:04:39

• Cytuj

Post autor: seize » 13 gru (pn) 2004, 14:49:26

• Cytuj

Post autor: seize » 13 gru (pn) 2004, 15:39:36

• Cytuj

Post autor: seize » 14 gru (wt) 2004, 02:48:25

• Cytuj

Post autor: Nicole_a » 14 gru (wt) 2004, 10:59:48

• Cytuj

Post autor: Nicole_a » 14 gru (wt) 2004, 11:00:30

• Cytuj

Post autor: seize » 15 gru (śr) 2004, 18:19:37

• Cytuj

Post autor: seize » 16 gru (czw) 2004, 00:31:16

• Cytuj

Post autor: seize » 16 gru (czw) 2004, 12:47:44

• Cytuj

Post autor: Behemot » 16 gru (czw) 2004, 17:45:44

• Cytuj

Post autor: seize » 18 gru (sob) 2004, 10:17:34

• Cytuj

Post autor: Behemot » 18 gru (sob) 2004, 17:33:41

• Cytuj

Post autor: seize » 18 gru (sob) 2004, 17:59:16

Dziekuje.
Tak mi sie jakos rano zebralo, zapoczatkowane jednym zdaniem i jedna mysla ... [czyli w sumie jak zawsze ]

• Cytuj

Post autor: seize » 20 gru (pn) 2004, 08:06:09

• Cytuj

Post autor: seize » 28 sty (pt) 2005, 12:28:32

Mini-opowiadanie zainspirowane jedna, wczorajsza krotka wymiana zdan przez gg

"Autor scenariusza"

Bartek wędrował ulicą spędzając czas na rozmyślaniu. Taki styl spędzania dnia nie był od pewnego czasu żadną nowością tylko standardowym trybem jego życia. Skierował się w stronę parku by na chwile dać odpocząć swoim nogom i spokojnie móc poprzyglądać się spacerującym ludziom. Wybrał pierwszą wolną z napotkanych ławek; zasiadłszy na niej wziął głęboki wdech po czym wydychając z westchnieniem powietrze pochylił się i skierował wzrok na małe kamyczki lezące pod jego nogami.
- Gdzieś musi być jakiś sens tego wszystkiego - pomyślał w duchu i przymknął oczy.
- Gonisz to przed czym tak naprawdę często uciekasz? Usłyszał po chwili.
- Słucham - Podniósł głowę i skierował wzrok na stojącą przed nim kobietę - Mówiłaś do mnie?
- Tak. Przepraszam. Czy można usiąść obok czy też miejsce jest zajęte - zapytała.
- Aaa. Nie, nie, wolne, proszę siadaj.
Usiadła obok niego, oparła się i wyciągnąwszy czasopismo zaczęła czytać. Bartek pochylił się ponownie i wrócił do swoich myśli.
Czy jest gdzieś jakiś plan tego wszystkiego? Czy tak naprawdę to wszystko co dzieje się przez te wszystkie lata jest zwykłym zbiegiem okoliczności. Przecież jeśli jest cos co ma nadejść to czemu nie nadchodzi? A to cale myślenie przy użyciu serca? Czasem można faktycznie trochę nieprzyjemnych czy tez smutnych chwil dorzucić tym sposobem do bagażu swej duszy ale... cena wydaje się być warta - bo to co jest pomiędzy decyzja o słuchaniu serca a 'żałowaniem' tej decyzji, niejednokrotnie nie ma ceny... Wspomnienia czasem tłumią ten cały ból, jednak tylko na chwile. Na zbyt krótką chwile.
- Czy nie uważasz ze ludzie czasem zbyt rzadko się śmieją? Zapytała przeczesując ręką swoje włosy.
Otworzył oczy i odwrócił głowę w jej stronę.
- Tak, raczej tak. Ale widać może nie maja zbytnich powodów do uśmiechu a zbyt bardzo go cenią by nim szastać przy byle okazji i na każdym kroku... - odpowiedział.
- Oj, nie tragizuj - odparła i uśmiechnęła się.
- ... lub wynika to z faktu iż jeżeli nie śmieją się dość często to mięśnie twarzy juz nie funkcjonują jak trzeba i wtedy przy każdym uśmiechu trzeba się zdrowo wysilić - kontynuował.
Sięgnął po jeden kamyk, poobracał chwile w dłoni i wyrzucił go sprawiając iż poturlał się o po ziemi.
- Żeby tak można było sobie kością wyrzucić los, sprowokować go do działania. Wiesz życie zdaje się czasem taka gra w której ciężko jest się połapać - powiedział cicho.
- Fakt życie jest czasem nudniejsze od gry.
- Eee tam... nudne. Ot wpadamy po prostu w jakieś mało ciekawe scenariusze i nie potrafimy się z nich wyrwać by przeskoczyć w ten ciekawszy.
- Niektóre gry są bardziej ciekawsze. Autorzy scenariusza oprócz tego że przypisują ci zadania baczą też na twoja psychikę. Bardziej się w nią wgłębiają.
- To widać moja jest zbyt zawiła i nikt nie wie jaka mi przyznać rolę.
- A może za mało rozmawiasz, mówisz i stad ciężko jest ta 'zawiłość' wyprostować, pojąc?
- Za mało?? Prędzej za dużo. A zresztą. Rozmowa jest czasem siostra ciszy... i choć miewa twarz włosami zakrytą... nie umniejsza to nieraz jej piękności. a miast tego dodaje jej uroku
- No ja swoje odgarnęłam - zripostowała i ponownie lekko się uśmiechnęła.
- No tak, to fakt - i on uśmiechnął się teraz lekko.
- Ooo! No proszę a jednak potrafisz się uśmiechnąć. A już myślałam że przegram zakład ze sobą.
- No cóż - tym razem udało ci się wygrać.
- Zgadza się i cieszy mnie to - spojrzała na trzymane w rekach czasopismo i przewracała kartkę gdy Bartek rzucił:
- Tylko uważaj - nie zatnij się papierem. Mala rana ale jednak mało przyjemna.
- Oj ależ ty jesteś pesymistycznie nastawiony. Chyba powinieneś wziąć długopis w swoje ręce i napisać samemu jakiś weselszy scenariusz dla siebie, taki bardziej optymizmem przesiąknięty.
- Może tak... kto wie a może to napotkani ludzie sami przez swe pojawienie zmieniają coś w naszych scenariuszach...
- Cóż, to możliwe. Jednak... - Alarm rozbrzmiał w jej telefonie. Wyciągnęła go i schowawszy go na powrót odparła - Jednak czas juz na mnie. Musze lecieć.
- W porządku. Zatem do widzenia i ... tobie też życzę w takim razie wesołych scenariuszy.
- Ja to poproszę w takim razie o takie w których mogłabym się na przykład nakryć skrzydłami - Uśmiechnęła się i wstała - Do widzenia. Kto we może kiedyś dokończymy te rozważania.
- Tak ja tu będę siedział tak długo aż zamienię się w drzewo i zapuszczę korzenie ale kto wie pewnie też będzie można ze mną i wtedy jakoś pogadać - odparł odwzajemniając uśmiech.
Kobieta zniknęła po chwili za brama parku a on ponownie opuścił głowę i zamknął oczy.
- - -
Bartek szykował się do snu, kiedy postanowił - przypomniawszy sobie rade napotkanej kobiety - wziąć białą kartkę papieru i chociażby dla zabawy napisać sobie swoja wersje 'scenariusza dla siebie' na najbliższy dzień. Jednak nie wiedział co tak na dobra sprawę chciałby napisać. Zaczaj pisać jedno zdanie po czym odłożył kartkę wraz z długopisem obok poduszki i śmiejąc się z samego siebie pokiwał głową i pomyślał - To przecież bez sensu - Zgasił światło i ułożył się do snu.
- - -
Rankiem obudził się i otworzywszy oczy zorientował się iż jego łóżko stoi po środku bezkresnej bieli. Nie było nic innego prócz jego łóżka na którym leżał i tej bieli. Zeskoczył z łóżka i zaczął biec przed siebie.
Nie to przecież nie może być prawda! Nie może być prawda! - krzyknął i następnie upadłszy na białe podłoże skulił się po czym wyszeptał - To przecież nie może być prawda...

* * *
W mieszkaniu starszego siwego mężczyzny krzątało się wiele osób. Przede wszystkim była to policja oraz służby medyczne. On sam leżał na podłodze obok stołu na którym stała maszyna do pisania oraz kubek z kawą.
Porucznik zbliżył się do osób przykrywających ciało.
- Co tu się tak naprawdę stało?
- Nic nadzwyczajnego panie poruczniku - odparła jedna z osób - facet chyba był w trakcie pisania książki kiedy nastąpił zawal serca. Kiedy na miejsce zjawili się lekarze wezwani przez sąsiadkę która przyszła do mężczyzny jak co dzień zapytać się czy nie kupić czegoś przy okazji idąc do sklepu.
- No cóż, z tego co widać to raczej jedyne czego by sobie życzył to chyba tylko święty spokój - odparł sarkastycznie porucznik. Popatrzył na maszynę po czym zapytał - Hmm, pisarz mówicie?
- No w zasadzie to z tego co mi wiadomo pisał scenariusze do jakiś gier młodzieżowych czy cos w tym stylu – odparła druga z przykrywających osoba.
Porucznik podszedł bliżej do maszyny i przeczytał:
" Rozdział 26. Bartek szykował się powoli do snu. przypomniał sobie słowa napotkanej w parku dziewczyny i postanowił dla zabawy napisać 'scenariusz dla siebie' na najbliższy dzień. Wziął biały arkusz papieru i długopis, lecz po chwili rozśmieszony własną postawą odłożył ją obok poduszki i zgasił światło. Jedynym co napisał na kartce było: Bartek obudził się rano jak zwykle otworzywszy oczy zobaczył biały" - I tu tekst się urywa - rzucił porucznik - Cóż raczej do wielkich pisarzy to ten staruszek nie należał. Chyba nikt nie będzie zbytnio żałował iż 'Pan Pisarz” tego nie dokończył.
***
_____________________________________
©